پریسا زابلی پور

یه گروه شش نفری بودیم.
یادم میاد قدیم‌‌تر دختر و پسر اگر کنار هم قرار می گرفتن دنبال یه نقطه مشترک می گشتن؛ گاهی پیدا می شد و به هم نزدیک‌تر می شدن، گاهی هم پیدا نمی شد دوست می‌موندن...
ما یه گروه شش نفری بودیم که حتی قبل از اینکه به هم ملحق شیم و برای بار اول همو ببینیم در باورمون محکم شده بود که در بهترین حالت باهم رفیق خواهیم بود، فقط رفیق...
حالا دیگه ما قبل تر، خیلی قبل تر از ملحق شدن به هر اجتماعی می دونیم اینجوری بی دردسر‌ تر و قشنگ تره...
به شوخی بهش گفتم: اما من روی تو یه حساب دیگه می کردم
به شوخی خنده گفت: تو رفیقمی... من پای حرفم می مونم...
به شوخی‌‌تر گفتم: حیف شد از دستت رفت!
خیلی جدی گفت: من سه ساله تنهام... اینطوری راحت تره!
نقطه.
اینکه بعد از هر اجتماعی آدم ها تنها برمی گردن توو خلوتشون به ظاهر اَمنه، به ظاهر محصول فکر و تجربه آدم های قدرتمنده
اما در واقع خطرناکه...
آدم‌های قدرتمندِ ترسیده ‌‌‌ای که حتی حاضر نیستن دوباره امتحان کنن،به چه درد این دنیا می خورن؟!
دنیایی که با اینهمه بلبشو، نفرت، خشم و بلهوسی فقط با عشق نجات پیدا می کنه...
نخِ تنهایی هر کس رو که بکشی می رسی به چند تا تجربه بد.... میگن تجربه ها به انتخاب های بعدی کمک می کنن
اما چیزی که الان می بینیم فقط یه انتخابه: تنهایی...
بهش فکر کنیم
به این اجتماع زشتی که همه باهم ساختیم
با بلاتکلیفی هامون
با دروغ ها و بی‌ملاحظگی هامون
با در لحظه عشق و حال کردن هامون
با سیرمونی نداشتن هامون...
بهش فکر کنیم
برای همه چیز هشتگ می زنیم، برای بی‌آبی، کودک آزاری، سرقت ادبی و... اما هیچکس برای آدم های ترسیده‌ی تنها هشتگ نمی زنه
انگار هیچکس نمی خواد باور کنه که داره توی این باتلاق دست و پا میزنه...
همینطور که حیات به آب بستگی داره به عشق هم وابسته س، من قلب های تشنه زیادی رو می بینم که رویای باهم بودن رو در خودشون کشتن که بتونن به بقا ادامه بدن،
کاش می شد نوار قلبشون رو دید که چطور کُند و نامنظم داره به تپیدن ادامه میده!
بدترین قسمتش هم اینه که تمام این آدم های ترسیده‌ی تنها هر جا بشینن میگن که اینجوری حالمون خوبه، ما دیگه اون آدم سابق نیستیم، بزرگ شدیم و قوی تر...!
بهش فکر کنیم
به این طاعونِ تنهایی که مملکتی رو دچار کرده...
دلم سوخت واسه این گروه شش نفره، شصت نفره، ششصد نفره...
یه سراشیبی تند دیدم... خیلی تند... دلم سوخت 

فقط کافیه نگاه‌مون کنی...